Wâlddichter Achtkarspelen

It gedicht ‘Droktemakker’ is makke foar en foardroegen by de presintaasje fan in meartalige poëzijrûte en leskiste op basisskoalle De Wâldiik yn Boelensloane op 13 jannewaris 2023.

Droktemakker

Sil ik oait leare gjin lûden te meitsjen?
Se flústerje: ssssssst
Mar as ik laitsje,
Dan laitsje ik lûd
As ik gûl
Dan gûl ik as in wolf, lûder as in wolf!
Sels as ik myn skatsje sjoch
Dan pompt myn hert bûdûm dûdûm dûdûm

Sil ik oait leare stil te wêzen?
Ik draai yn myn sliep
It bêd kreaket en pipet
Ik prommelje en foeterje
Trommelje en toeterje
En dream ik fan myn skatsje op de scooter, ju
Dan sjongt myn hert bûdûm dûdûm dûdûm

(Wannear’t myn skatsje snúft
‘It rûkt hjir net sa chill’
Kin ik neat ûntkenne ….
Sels myn sketen binne net stil)

Miskien is myn liif in soarte fan orkest
Hat alles wat ik doch in dikke soundtrack
Ik slok en ik smak
Ik ram mei in klap
Twa glêzen op tafel
En skodzje de kola
Dop fan de kola
Pssssssssssjjj!

En flústeret myn skatsje: ssssssst
Dan rop ik keihurd SORRY HEAR!!!
Dan gûl ik as in wolf, lûder as in wolf
En stamp de doar út bûdûm dûdûm dûdûm

Sa reizgje ik by de earen del
De grutte earen fan de ierde.

It gedicht ‘It Freugdefjoer’ is makke foar en foardroegen by de Midsimmermoeting op 22 juny 2022.

It Freugdefjoer

Nachts leit ús stêd oan see.
We kenne mekoar fan de doarpen en fan de skoallen.
We drinke en we dreame wat. Lampen oerstallich.
Heech is it balkon.
 
Sa lêze we de simmer. Sy is djip as fantasy.
Se skriuwt as de wyn sa licht. Slingers mei oranje flachjes
bynt se oan de toppen fan juny.
 
We lêze ek de nacht. Oait wie sy in see fan swart.
Sjoch har no--- tin, tsjuster toudûnsjen.
Se draacht it universum as in bodysuit.
Skitterjend soepel. Nau op de hûd.
 
Eartiids, altyd, op midsimmerjûn, bouden wy in freugdefjoer.
No witte we wol better. It waar slacht om en om en om.
Heech balkon. De nacht is koart, in knypeach
yn de simmer.

Drinke fan de nachtsee. By it earste teken 
fan frede, sakje we nei de dunen ôf.
We sjogge oer de wâlden nei it easten
en wachtsje op de sinne.

It gedicht 'Leave frede' is makke foar en foardroegen by de betinking fan de Slach by Blauforlaet op 13 april 2022

Leave frede

wêrom waaie de flaggen
frysk en frij
op de brêge by Blauforlaet?

net foar de eare en gloarje
fan lieder of lân
net om it sizzen: wy
binne better as oar folk

en gjin kolonne fan tanks
mar frachtweinen en trekkers
dinderje foarby

swier ronkje de motoaren
oer de sulveren skittering
net fan nasjonale grutskens
mar fan ljocht op boartlik wetter

tusken alle bruorren 
en alle susters
is frede in brêge

It gedicht 'Bewolke Wâldlânskip' is makke foar en foardroegen by it listlûkersdebat op 8 maart 2022 yn it gemeentehûs yn Bûtenpost.

Bewolke Wâldlânskip

                    (oan de swevende kiezer)
 

Guon fan ús, wy sweve noch en ...dêr ha we rjocht op!
lit ús no lekker as skieppewolkjes
oer de doarpen dobberje
sûnder beswierenlos fan de ierde
we struie skaden oer de Dempte Feart
en oer de Warmoltsstrjitte, oer Minnes paadsje en
de Mûntsetille

We sweve en meitsje in bewolke wâldlânskip
sûzjend as in wynrêd draaie we ús nochris om
mei de rêch nei de mieden
mei de snút nei de sinne

We hearre se wol, de fiskers fan kiezers
de iene seit: de mist sakket ôf
de oare seit: nee,

De beammen komme omheech!

We sweve stadichoan fierder
de kop even leegje, de romte yndwale

En we wolle wol dale, mar
wêr is de boaiem, en fan wa is de grûn
En meie we dêr wol komme

Wat is ús lokale stim wurdich
as tiid en romte kopketommelje
en it sa rommelet achter de hoarizon?

It gedicht 'De reis werom' is makke foar en foardroegen by it weromkommen fan it skûtsje Nooit Gedacht yn Koatstertille op 1 oktober 2021.

De reis werom

Skûtsje kwyt, Noait Gedacht, weromfûn yn Parys
Komt no werom en fart nei hûs as yn in dream,

mei in fracht fol oantinkens
as it sjongen en it flokken yn de taal
fan feart en kanaal, fuotstappen
achterlitten yn it âlde hout.

Never noait nea tocht, sa't it stoarme, nei de oarloch
en it bern moast fêstbûn oan de mêst,
mar syn boartersguod waaide fuort,
oer de rânen fan de ierde, en as it waar
him deljoech, mocht heit der om sykje.

Wat in dream om kwyt te wêzen
en mekoar werom te finen yn Parys,
ûnder frjemde seilen, de Seine skitterjend,
film yn swart-wyt.

Op hûs oan, as yn in fantasy, yn it tempo fan in oare tiid,
oer Dokkumer Nije Silen, lâns keunstkafee en galery,
mei syn skilders en dichters en bakte fisken.

En sa troch, nei Koatstertille, mar ek hjir is it feroare.
Stil hat it noait west. De nachten wienen wyld.
De takomst is djip.

Reizgje nei de memmeskoat, bring wat oer is fan dyn tiid
nei de werf yn it wâld dêrst út snien bist.

It gedicht 'Oan tiid' is makke foar en foardroegen by de útrikking fan de keninklike ûnderskiedings op 26 april 2021.

Oan tiid

Wêr bliuwt de tiid?
Yn de omkriten fan it hert miskien,
dêr’t it nacht wêze kin
en dochs de sinne skynt;
en tiid, mei syn betelle en ûnbetelle oeren
wurdt werklik in rivier.
It wetter is waarm
en draacht ús as is alles mooglik.

Is it no it libben sels, dat yn ien beweging
langhalzet nei it suden?
It is nacht en de sinne skynt.
In hovenier docht syn ronde
troch de dreamen
fan it doarp.
Der is te drinken, der is te iten.
Sjauffeurs, swijsume ambassadeurs
fan ferbining, ride en ride.

Tiid dript, tiid floeit, tiid weaget.
Helpende hannen, warber,
skeppe har eigen oeren
út de stream.

Ut de ierde
groeit in hast fergetten tún werom.

Beswieren, sa fol gewicht,
sinke nei de boaiem ta.
Kânsen, al te licht,
driuwe einleas fier.

It gedicht ‘As oer in wurge see fleane de ûlen’ is makke foar en foardroegen by de útrikking fan de lintsjes foar de brânwacht op ferskate mominten yn 2020.

As oer in wurge see fleane de ûlen

Flammen meitsje dei fan de nacht
Smook makket nacht fan de dei

De kazerne ropt en
Immen springt út de dream wei daliks yn 'e klean
De bern yn bêd rjochtoerein
Set gau de doarren iepen en de auto klear

Net om 'e nocht
Sjongt it en swaait it oer de slomjende doarpen
Kwyt! Kwyt! As in ûltsje
Heech op yn sulveren moanneljocht

Yn it waarm fan de gloede
Rize skerpe kontoeren:
In famke klimt op pake syn skouders
In jonge sit op de nok fan syn oandacht

Wat en wa is der te rêden?
In âldershûs yn flammen op
In auto oer de kop, en immen harket
-Neefkes en flinters tikjend tsjin it finster-

Smook makket nacht fan de dei
Flammen meitsje dei fan de nacht.

It gedicht ‘De Brêge’ is makke foar de betinking fan de Slach by Blauforlaet op 14 april 2020.

De Brêge

dû bist frij as in bern
yn de grutte fakânsje fan it libben
frij bern op in glimmende fyts
yn in foarjierswyk
allinnich bûten
de paden iepen
glêd, hurd en swart
yn flugge linten om it doarp
en dan foarby de hûzen
dû bist los
in kealtsje út it hok
it is in blau ferlitten dei
sjonge mei
wyn mei
alles mei!
en astû by de brêge komst
it oer kanalen, oseanen en generaasjes
strekken beton
bonken draaie en spieren pompe
dy omheech
pûstend en blazend
oer it wetter swevende flakte
sjoch hoe't de wolken skommelje
de grûn wol dy werom!
hast oan de top stiest suver stil
bist even op,
ien mei de loft,
it kin mar krekt,
dan troch, omleech
sûnder traapjen
hurry, hurry, troch de skaden
dêr't it koel is
ûnder de beammen
dyn hier as in flagge te wapperjen
dyn wangen as parasjuten, klapperje
omleech, de djipte yn
sa fluch
sa licht
dû hast amper yn de gaten
hoe frij ast bist.

It gedicht ‘De kantine’ is makke foar en foardroegen by de iepening fan de kantine fan SC Twijzel op 19 oktober 2019.

De Kantine

Alde wenkearnen driuwe net samar oanmekoar
In sportklup klimt net as fansels
Ut de kelder fan de kelder
En in nije kantine ploft
Net as in wûnder
Ut de wolken

Dêr komme waarme sponsors oan te pas, en hannen,
Hannen by de rûs; safolle hannen op de klup,
Safolle oeren fan hûs

Dochs liket it as skowe hjir de wâlden
Hieltyd fierder ynmekoar

Troch de nagelnije finsters, sjoch,
Hoe’t Twizel baait yn hjerstich ljocht …
Lyts doarp ûnder wylde wolken
Jou ús wat te dwaan en we dogge

Meimekoar, op it fjild, tsjin de oaren
En yn de kantine, gewoanwei, meimekoar.

It gedicht ‘Dach, simmer, nacht’ is makke foar en foardroegen by de Midsimmermoeting op 19 juny 2019.

DACH, SIMMER, NACHT

fan de skilder Caravaggio, mei syn eagen as swarte oliven, hinget
in masterwurk yn it koele oratoarium fan de Sint-Janskatedraal, hert
fan de beamleaze stêd Valetta
nacht is it kanvas, mar yn de fynste sprank fan ljocht slûpt de boal nei
foarren en snijdt mei it swurd Jehannes de Doper syn holle ôf - yn sok
libben detail, dat gefoelige sjoggers it gjin fiif minuten úthâlde en
kokhalzjend, by de kaartsje-scanners del, nei bûten ta stroffelje

yn de bakstiennen hitte sit ik tusken de terrassen te bekommen
en betink, yn dit eksoatysk fort, midden yn in see, yn de nâle fan
de wrâld, wenje presys likefolle minsken as yn Surhústerfean

sûnder parasjute donderje ik út dizze dream
en fal werom yn it griene waaien fan de Wâlden

't is middei, de loft tilt en trillet, in gersmeaner slalommet om wat
jonge beamkes hinne, der stiet in buske mei in hytwetterspuitmasine
fan it merk HYTSIED ...
soene froulju mei in poppewinsk hjir noch altiten op midsimmernacht
de klean útstrûpe en Sint-Janskrûd plukke? Sint-Jehannes sûnder holle,
woldiedige hillige fan midsimmer, krijt se allegear yn ferwachting

dan stap ik hast ûnder twa foarbysjezende hurdfytsers, ien draait har
om en ropt 'wêr sitstû mei de kop?'

nacht, o, stjerrende nacht,
fan’t winter ha we dy de hals ôfsnien
en op it hôf mei ritueel bedobbe
skielk komstû werom
fan de nekke oant de teannen
yn it swart, komstû werom
mei modder ûnder de neils

simmer leit op de rêch
ûnder hege beammen krijt se de sliep
en wurdt wekker tusken opljochtsjende wolken

mei de hollen fol beslommerings, komme de minsken, dimmen
as dieren, út de skaden tefoarskyn en besykje mekoar,
al wie 't foar ien nacht, yn de mjitte te kommen.

It gedicht ‘Wolken op glês’ is makke foar en foardroegen by de deadebetinking yn Bûtenpost op 4 maaie 2019.

Wolken op glês

Wannear't de dea ferskynt
sweevje mei de geast nei hûs werom
en pûst dyn lêste adem
tsjin ús finster

wy wachtsje dêr
oant de hûnen net mear bylje
we wachtsje yn in útklaaide keamer

mei har fingerkes oer it glês
tekenje de bern, skriks en skrank,
krúskes yn dyn ademwolk
in tydlik, trochsichtich hôf

we sjogge hoe’t it stadich oplost en ferdwynt.

It gedicht ‘Smook yn ‘e Wâlden’ is makke foar en foardroegen by de ynstallaasje fan Oebele Brouwer as nije boargemaster fan de gemeente Achtkarspelen op 7 febrewaris 2019.

SMOOK YN ‘E WÂLDEN

By in knip yn de âlde dyk tref ik Froukje Justitia, te kuierjen
mei har i-phone foar de snút en in golden retriever oan it rolsnoer.
Se draacht de winterkraach omheech, rûch strûst it waar har
troch de sulvergrize krollen.
Wat om ús hinne oan bebouwing stiet, jout gjin beskutting tsjin
in kjeld dy't, sa't it liket, fan alle kanten komt.
Ik stek de hân op, rop ahoy, en freegje,
wêr bliuwt hjoed it ljocht?

Ljocht waarmer as fjoer,
ljocht yn it ljocht, ljocht dat fielt dat wy besteane,
ljocht dêr't we yn wenje kinne.

Se sjocht my net, sjocht noait wat, hat altyd drokte en
is ek net sa'n prater.

De âlde Friezen hienen in wurd foar it flústerjen
fan wyn troch beammen en it ratteljen fan bledsjes.
In wurd dat rikke as fjoer.
De neiklank flammet as in spoek, útklaaid,
troch de kûle fan it lân, jout him del
yn in knetterjen en blazen dat minsken as hûnen
op 'e tocht hâldt.

No waait it oan en ôf.
Te betiid krûpt de skimer yn de keamers.

Sto-snie, fyn as smook, skoot ús nei de Foarstrjitte.
Utstoarn is it, suver stil, de foardoar fan The Point stiif ticht.
O, Froukje, ik sjoch mysels, in blauwe jas, yn it finster, nippend,
skippersdrankje oan de lippen, en nochrisom,
stek ik de hân omheech, en freegje,
wêr bliuwt hjoed it ljocht?

Ljocht waarmer as fjoer,
ljocht om dy oan fêst te hâlden,
ljocht dat om ús ropt, tusken de beammen troch,
as in fjoertoer yn it wâld, fan blaaspartijen los,
boppe âlde stoarmen út, in beaken fan komsa,
kom hjir, kom thús.